(Patrick Pargnien in antwoord op de vraag : « Heeft heel deze toestand, van coronavirus en lockdown, enkel maar de betekenis die wij eraan geven, of heeft hij betekenis op zichzelf ? »)
Wat we op dit moment meemaken is ongezien, vooral omdat we een generatie zijn die geen enkele oorlog heeft meegemaakt, geen enkele ontbering. Zo zijn we opgegroeid in het geloof dat de technologie en de vooruitgang een antwoord hebben op alle onvoorziene omstandigheden. Daardoor zijn we, of toch de meesten van ons, als kinderen die denken dat ze almachtig zijn.
Dit virus, deze situatie schudt dat concept, dat geloof grondig door elkaar, en doet het barsten.
Dat is een van de redenen waarom dat wat we nu beleven, afhankelijk van de innerlijke hulpbronnen van elk van ons ofwel een springplank zal zijn voor de opening van het bewustzijn (een evolutie die al bezig was), en voor de aanvaarding van de veranderingen die eraan staan te komen; ofwel zal het bewustzijn, de identiteit door de angst verlamd en bevroren worden, en zich gaan richten op de hoop dat alles weer wordt zoals het was.
De angst is zelf een virus dat we al heel vroeg in ons leven hebben opgelopen, een dat verscholen zit in de kleinste plooien van het weefsel van ons existentiele wezen, van ons psychische weefsel. Een populair gezegde vertelt ons dat de angst een slechte raadgever is, iets dat we kunnen ervaren in sommige keuzes die we maken in ons leven, zowel op individueel als collectief vlak.
Ze is de oer-emotie die bijgevolg aan de basis ligt van veel van onze handelingen en levenskeuzes en die ons brengt tot hoop op een beter leven of tot angst voor een moeilijke toekomst. Op die manier snijdt ze ons af van onze innerlijke hulpbronnen, van de scheppingskracht en van de levensdrang die zijn volheid « bereikt » in het hier en nu. Op dit moment is niets belangrijker dan ons af te stemmen op het nu dat de schuilplaats is waar het « angst-ik » het veld van bewustzijn niet in beslag kan nemen.
Het is zeker zo dat er psychologische decompensaties, depressies en opwellingen van gewelddadigheid gaan optreden bij de kwetsbaarsten onder ons. Dat is al begonnen. Maar natuurlijk zal de huidige situatie ook kwaliteiten als solidariteit, mededogen en creativiteit doen bovenkomen, kwaliteiten die nodig zijn om ons leven verder te kunnen leiden in een intelligente (en ik heb het hier over de intelligentie van het hart) verstandhouding met de natuur en de anderen.
De grote inzet is nu dat dat laatste zich niet alleen manifesteert middenin deze ongeziene crisis, maar ook wanneer ze voorbij zal zijn. Wat inhoudt dat we de verschillen tussen ons allen en tussen de vormen die het leven aanneeemt, integreren en absorberen zodat we er de rijkdom van zien, eerder an er bang van te zijn.
Het is moeilijk om “de zin die we geven of gaan geven”, te scheiden van de “eigen betekenis” van wat er zich afspeelt op dit moment (hoewel ik van mening ben dat we eigenlijk nooit kunnen spreken van « eigen betekenis »). Want wat er nu gebeurt raakt de hele mensheid; een mensheid die haar keuzes, helaas, meestal maakt vanuit onwetendheid en hebzucht, eerder dan vanuit een bewust hart. En dat zorgt voor heel wat onevenwicht in de wereld.
Onevenwicht op gebied van de verhouding tot het levende, het levende waar we zelf deel van uitmaken. De mens heeft de neiging dat te vergeten en te denken dat hij een apart soort wezen is. We mogen nooit vergeten dat we, « voordat » we denkende wezens zijn, levende wezens zijn en dat we op deze manier integraal deel uitmaken van het levende. Dat is ook de reden waarom al onze handelingen een directe invloed hebben op de wereld… ten goede of ten kwade…
Maar ook op gebied van onderlinge menselijke relaties, waar we steeds meer en meer evolueren in de richting van individualiteit en vooral van de identificatie met de eigen persoonlijkheid, leidt dit ertoe dat we ons opsluiten in een egocentrisme op zoek naar eigen gewin.
En zo vergeten we dat we niet alleen een « gescheiden persoon » zijn, maar ook de mensheid, en natuurlijk ook al wat leeft . De heilige inzet van elke spirituele zoeker of zoekster die zich op de Weg bevindt, bestaat erin wakker te worden uit de droom van gescheidenheid om te ontwaken tot het Geheel.
Hoe we deze crisis op dit moment beleven, zal beïnvloed worden door de betekenis die zowel ieder van ons als wij allemaal samen eraan zullen geven. We kunnen ons niets anders toewensen dat het zal helpen om onze ogen te openen voor de verandering die we moeten bewerkstelligen: een verandering in hoe we onze aanwezigheid op de wereld zien.
We kunnen niet zeggen dat dat deze situatie en dit virus werkelijk een eigen betekenis hebben. De epidemie is eerder, op een bepaalde manier, het resultaat van dat onevenwicht. Ze is het resultaat van onze handelingen die niet waren en niet zijn afgestemd op die grote wet die de onderlinge afhankelijkheid is, niet afgestemd op het respect voor het leven.
Dus komt het virus ons, met alle gevolgen die eruit voortvloeien, ondervragen over de keuzes die we collectief en individueel hebben gemaakt; en het roept de vraag op over de diepe betekenis van ons bestaan en onze verhouding tot leven en dood.
Op retraite gaan en je bezinnen door je blik naar binnen te richten, is een van de meest gepaste antwoorden die je hierop kan formuleren. Zo kan je deze vragen diep laten doordringen, ze laten rijpen in de diepe gronden van het Zijn opdat ze de onafwendbare veranderingen die gaan komen vruchtbaar maken.
De betekenis die we gaan verlenen aan deze situatie zal afhangen van de kracht en de moed van elk van ons om zich te laten raken door deze vragen, en van de antwoorden die zullen kunnen opkomen vanuit de intimiteit van het Zijn, de intimiteit van de innerlijke « tempel ». Ze gaat ook afhangen van ons vermogen om ten volle aanwezig te zijn in dat wat is zoals het is. Ze gaat afhangen van ons vermogen ons af te stemmen op, en over te geven aan het mysterie van het zingen van het bewuste, intuïtieve hart.
In deze ongeziene omstandigheden, die ons leiden naar het onvoorspelbare en onbekende, is het dus belangrijk niet te blijven vastzitten op één aspect, namelijk de lockdown, het virus en de angst voor besmetting. Het is daarentegen nodig dat we de intentie cultiveren ons te wijden aan de ademhaling, ons erin te vestigen en in ons hart de beweging van het leven te zien, te horen, te voelen en waar te nemen. De beweging van het leven die voortgaat in al haar vertakkingen en in haar ongelooflijke stille schoonheid; in een zonsopkomst of –ondergang, in de mysterieuze helderheid van de volle maan, het onverstoorbare gezang van een vogel, de vergankelijke schoonheid van een bloem, de lach van een kind, een eenvoudige blik (zelfs van op een afstand) en in het feit dat we ons daarover nog steeds kunnen verwonderen.
Ik hoop dat dit antwoord op de vraag over de betekenis die we kunnen geven aan deze situatie, en de betekenis die ze op zich heeft, je kan voeden en inspireren om deze vraagstelling te voeren en te verdiepen. Je vindt hieronder als « aanhangsel » een gedicht dat ik schreef tijdens een wandeling in de woestijn.
Van hart tot hart,
Patrick
Mysterie van het huidige moment
Ik ben de dageraad en de schemering
Ik ben de onverstoorbare duinen
Ik ben de wind van de woestijn
Ongebonden
Die de illusies van het hart verheldert
Ik ben de vogel die vliegt zonder droom van worden
Ik ben de tranen van wanhoop van de mens
Onwetend over zijn ware natuur
Ik ben de lach, het ondoorgrondelijke zingen van het Leven
In de overgave van de bloem aan het stralen van de zon
Ik ben man en vrouw
Ik ben een korrel zand en de onmetelijkheid
Ik ben het eeuwige en het vergankelijke
Ik ben Een en Veel
Ik ben de beschouwing van de Totaliteit
En toch, ben ik niet.
Patrick Pargnien: Réponse Covid-19
Ce que nous vivons à l’heure actuelle est une période d’autant plus inédite que nous sommes une génération qui n’a connu aucune guerre, aucune privation et
Ce virus, cette situation vient fortement “ébranler” et fissurer cette construction mentale, cette croyance.
C’est une des raisons pour laquelle ce que nous sommes en train de vivre actuellement suivant nos ressources intérieures va soit être un tremplin pour une ouverture de conscience qui était déjà en devenir et pour une acceptation du changement à venir.
Soit va immobiliser, figer la conscience, l’identité dans la peur et elle va donc se tendre(l’identité) vers l’espoir que tout redevienne comme avant. La peur est un virus que nous avons contracté très tôt dans notre existence qui est tapi dans les moindres replis du tissu de l’être existentiel, du tissu psychique. Un dicton populaire dit que la peur est mauvaise conseillère, ce que nous pouvons vérifier dans certains choix de notre vie, que ce soit à l’échelle individuelle ou à l’échelle collective.
Elle est l’émotion racine qui sous-tend donc beaucoup de nos actions, de nos choix de vie et qui nous projette vers l’espérance d’une vie meilleure ou vers la crainte d’un avenir difficile.
Elle nous coupe ainsi de nos ressources intérieures, de la force créatrice et de
l’élan vital qui “atteint” sa plénitude dans l’ici et maintenant.
Et à l’heure actuelle, rien n’est plus important que de s’accorder au maintenant qui est le “refuge” où le “moi-peur” ne peut pas absorber le champ de la conscience.
C’est certain que chez les plus fragiles d’entre nous il va y avoir des décompensations psychologiques, des dépressions et des expressions de violences. Ce qui a déjà commencé. Et bien entendu, c’est une situation qui va aussi révéler des qualités de solidarité, de compassion, de créativité nécessaires pour que nous puissions continuer à vivre en intelligence (du coeur) avec la nature et les autres.
Et l’enjeu majeur c’est que cela se manifeste non seulement maintenant au coeur de cet inédit mais aussi quand tout cela sera passé. C’est-à-dire intégrer, absorber la différence de chacun(e), des différentes formes du vivant et donc plutôt que d’en avoir peur, en voir toute la richesse.
Il est difficile de séparer le sens que nous donnons ou que nous allons donner et le sens propre(bien que je ne pense pas que nous puissions parler de sens propre) à ce qui se passe en ce moment, car cela touche toute l’humanité avec ses choix s’appuyant, hélas, le plus souvent sur l’ignorance et l’avidité que sur le coeur conscient et donc avec tous les déséquilibres qui en découlent.
Déséquilibres tout autant sur le plan de la relation au vivant, vivant dont nous faisons partie et l’humain que nous sommes a tendance à oublier cela en se positionnant toujours comme étant un être à part. Il ne faut jamais oublié “qu’avant” d’être des
êtres pensants nous sommes des êtres vivants et dans ce sens nous faisons partie intégrante du vivant, c’est pour cela que nos actions quelles qu’elles soient ont une influence directe sur le monde… Constructives ou destructrices… Mais aussi sur le plan de la relation inter-humain où nous développons de plus en plus le sens de l’individualité et surtout de l’identification à cette personnalité, qui nous fait nous enfermer dans un égocentrisme à la recherche de son propre profit.
Ce qui nous fait oublier que nous ne sommes pas seulement un “un séparé” mais que nous sommes aussi l’humanité (et bien sûr le vivant). C’est l’enjeu sacré de tout chercheur et de toute chercheuse spirituelle engagé(e) dans une Voie, qui est à réaliser: émerger du rêve de la séparation pour s’éveiller à la Totalité.
Alors ce que nous vivons en ce moment va être influencé par le sens que chacun(e) et collectivement va lui donner, et nous ne pouvons que souhaiter qu’il permette d’ouvrir les yeux sur le changement que nous devons opérer dans notre manière d’envisager notre présence dans le monde.
Mais nous ne pouvons pas réellement dire que cette situation et ce virus ont un sens propre. Ce virus est plutôt, d’une certaine manière, le fruit de ces déséquilibres, le fruit de nos actions qui n’ont pas été et qui ne sont pas alignées à cette grande loi qu’est l’interdépendance et au respect de la vie.
Alors ce virus avec toutes les conséquences qui s’en suivent vient nous interroger dans ces choix que nous avons posé collectivement et individuellement; et convoque aussi la question du sens profond de notre existence et de notre rapport à la vie et à la mort.
Entrer en retraite, en recueillement dans le sens de l’intériorité est une des réponses les plus ajustées à donner pour laisser ces questions “s’infuser”, “maturer” dans les terres profondes de l’Être; pour qu’elles puissent
fertiliser les changements inévitables à venir…
Le sens que nous allons donner à cette situation va dépendre de la force et du courage de chacun(e) d’entre nous à se laisser toucher par ces interrogations, et des réponses qui vont pouvoir émerger de l’intimité de l’Être, de l’intimité du “temple” intérieur.
Et à notre capacité d’être pleinement présent(e) à ce qui est tel que c’est et à s’accorder, à s’abandonner au mystère du chant du coeur conscient, intuitif.
En ces temps inédits, qui nous font cheminer sur les sentiers de l’imprévisible et de l’inconnu, il est important aussi de ne pas rester focalisé(e) sur un seul point, le confinement, le virus et la peur de le contracter. Mais de cultiver l’intention de se confier au souffle, de s’y déposer et de voir, d’entendre, de ressentir, de percevoir dans le coeur le mouvement de la vie qui continue dans toute son arborescence et son incroyable silencieuse beauté; dans un lever ou un coucher de soleil, dans la clarté mystérieuse de la pleine lune, le chant imperturbable d’un oiseau, la beauté éphémère d’une fleur, le rire d’un enfant, un simple regard(même distancié) et pouvoir encore s’émerveiller de cela.
J’espère que cette réponse sur la question du sens que nous pouvons donner à cette situation et du sens propre qu’elle a, pourra te nourrir et t’inspirer pour cheminer et approfondir ce questionnement.
Tu trouveras aussi ci-dessous en “complément” de cette réponse un poème que j’ai écrit lors d’une marche dans le désert.
De coeur à coeur,
Patrick
Cela est, et a toujours été
Mystère de l’instant présent
Je suis l’aube et le crépuscule du jour
Je suis les dunes imperturbables
Je suis le vent du désert
Sans attache
Qui clarifie les illusions du cœur
Je suis l’oiseau qui vole sans rêve de devenir
Je suis les larmes de désespoir de l’être humain
Ignorant sa nature réelle
Je suis le rire, le chant insondable de la Vie
Dans l’abandon de la fleur au rayonnement du soleil
Je suis homme et femme
Je suis un grain de sable et l’immensité
Je suis l’éternel et l’éphémère
Je suis Un et Tout
Je suis la contemplation de la Totalité
Et pourtant, je ne suis pas.
